Voetbal (W)

We zijn naar een heuse voetbalwedstrijd geweest! Nu zijn we beide niet bepaald voetbalfans, maar ja, Utsira speelde, dus we moesten wel. En bovendien wonen we zo´n beetje naast het voetbalveld, de speeltuin is op het voetbalveld en het was mooi weer, dus wat wil je nog meer. En we hebben gewonnen! Nu heb ik begrepen dat het thuisspelende team meestal wint vanwege de zeereis die de tegenstanders moeten maken waardoor ze wat onvast op de benen staan.

Eerste indrukken op Utsira (W)

We zijn nu ruim twee weken op Utsira en we hebben het maar druk. Er wonen hier ruim 200 mensen en het is een zeer levendige gemeenschap. Er wordt van alles georganiseerd waar dan ook iedereen naar toe gaat. Zo kwam er een clown in de bibliotheek en daar zijn we met de kinderen geweest. Vervolgens bleef iedereen koffie drinken en er waren lekkere zelfgebakken hapjes en hebben we hier en daar wat gekletst. Natuurlijk ook lid geworden van de biep en we kunnen alle boeken aanvragen die we maar willen, ook Nederlandse. De bibliotheek is hier een heel sociaal gebeuren, de kinderen worden er ‘losgelaten’ en spelen en lezen overal. Guido hebben we bij een groep kinderen op de grond gezet wat hij prachtig vond. En Hugo deed de deur open en dicht.

Gister was er een soort gemeenteavond waar verschillende toespraken werden gehouden, alles met als thema ‘de vuurtoren’. Enkele schoolkinderen lazen een zelfgemaakt gedicht voor en een lerares zong een lied. Wel heel moeilijk te verstaan allemaal want ze spreken hier Nynorsk. Er zijn twee talen hier in Noorwegen, Bokmål, de officiele taal, en Nynorsk en wij hebben alleen nog maar de eerste geleerd. Nu verstaan ze ons allemaal wel, maar wij verstaan de mensen hier niet zo goed. Iedereen kent het Bokmål omdat dat ook op tv wordt gesproken en vrijwel alle geschreven tekst is ook in het Bokmål. Maar in bepaalde gebieden is Nynorsk de spreektaal. Nu zijn er zowieso ontzettend veel verschillende dialecten in Noorwegen en men is gewend altijd het eigen dialect te blijven spreken. We moeten dus nog heel wat leren. Maar iedereen vindt dat we zo ´flink´ in norsk zijn. Volgende week beginnen onze lessen Noors.

Maarten is al twee halve dagen aan het inwerken geweest op zijn werk en heeft als collega de man met het zwaarste Utsira-dialect, dus goed oefenmateriaal.

Verder heb ik mijn dwarsfluit afgestoft en het schijnt dat ik nu lid ben van de brassband! Ik had afgesproken eens bij een repetitie te gaan luisteren en boven verwachting waren er voor de meeste stukken fluitpartijen en kon ik meteen meespelen. Bij een stuk speel ik de partij van de ‘flugelhorn’ waarbij ik alles een halve toon lager moet spelen. Een dwarsfluit hoort natuurlijk helemaal niet in een brassband, maar ze zijn allang blij dat er weer een nieuw lid bijkomt. Maar deze keer waren de trombones er niet, dus misschien word ik volgende keer compleet weggeblazen, we zullen zien.

We hebben ook al een aantal keren door de rotsen gewandeld en Maarten heeft al een paar keer ’s ochtends vroeg gezwommen. Nu zijn we even niet zo actief want we zijn alle vier flink verkouden en Guido heeft koorts. Maar hij wordt goed in de gaten gehouden door de verpleegster van het bejaardentehuis die tevens de ambulance rijdt. Ze overlegt ook met de huisarts op het vasteland.

Zo eerst maar weer even. Hopelijk zijn we volgende week weer allemaal fit want dan komen de eerste logé’s: mijn moeder, broer en schoonzus!!! We hebben er zin in, bij ieder geluidje wat Hugo hoort is het: “daar komt Beppe aan”. Nog een paar nachtjes slapen…

Oogjes (W)

“Wat zit er ook alweer in die pan?” dacht ik toen ik in de koelkast keek. Oeps, oh ja, was ik even vergeten, de gestolde oogjes van de verse garnalen staarden me aan. De buurvrouw (tevens hoogste ambtenaar bij de gemeente) had aangebeld en vroeg of we van garnalen hielden. “Eh, eh, ja, Maarten wel geloof ik”. (Die had net sterke verhalen zitten vertellen dat hij eens garnalen had gegeten). Ze had met een vriendin een tochtje met een garnalenvisser gemaakt en ze hadden veel te veel meegekregen. Of ik even een pan ging halen, dan kon ik ook wat krijgen. “Ja, zo is het genoeg”, zei ik vijf keer en vervolgens snel de pan in de koelkast gezet. Maarten heeft het geweten met zijn sterke verhalen, hij heeft wel een uur zitten pellen. Zelfs ik heb mijn best gedaan en Hugo vond ze heel lekker. Ja ja, we worden al echt Noren!

Utsira!

We hebben nog geen telefoon en dus geen internet, maar via laptop en mobiele telefoon kunnen we nu toch een bericht plaatsen.
Zondag zijn we heelhuids aangekomen hier op Utsira. We zijn nog steeds druk bezig met alles uitpakken en het wordt hier steeds gezelliger. Het was weer een spannende reis. Vorige week dinsdag hebben we onze volgepakte trailer op de kade in Brønnøysund gezet en zijn zelf op de Hurtigrute gestapt. Op dit schip kon de trailer niet mee want die is te hoog. Op het schip waar de trailer wel op kan, kan de auto weer niet mee. Dus maar hopen dat het goed gaat, de trailer zou op donderdag worden verscheept en zaterdag in Bergen aankomen. Wij waren daar al twee dagen eerder en hebben zolang in een hut op een camping gebivakkeerd. Boven verwachting kwam hij op tijd en zonder schade aan.
Onze eigen reis is ook goed verlopen al hebben we de twee nachten niet veel geslapen aan boord. Afwisselend hielden Hugo, Guido en de poes ons ´s nachts wakker. Op het moment dat het schip op open zee kwam en flink begon te slingeren en stampen, stortte Guido in een diepe slaap terwijl de poes tegelijkertijd zeeziek werd in de badkamer met alle bijbehorende verschijnselen en geluiden. Maar de sauna aan boord maakte veel goed.
In Bergen hebben we een aquarium bezocht waar Hugo overigens alle deuren en de lift minstens zo interessant vond als de zeehonden en de vissen. En we zijn met een soort schuine tram de berg opgeweest. Daar hadden we tussen de buien door een prachtig uitzicht over de stad Bergen. Verder hebben we onze halve inboedel (de helft staat nog in Nederland omdat we in een gemeubileerd huis gingen wonen op Ylvingen) deels aangevuld bij de IKEA. Zondag zijn we met de aanhanger van Bergen naar Haugesund. In een tunnel van 8 kilometer lang en 240 diep zijn we in de eerste versnelling met 20 km per uur omhoog gekropen, heel blij dat het zondagochtend heel vroeg was, vrijwel zonder ander verkeer.
Verder verliep de reis prima en kwamen we precies op tijd aan voor de veerboot naar Utsira. Deze overtocht duurt iets meer dan een uur en gaat over open zee. Dat is wel even wat anders dan bij Ylvingen, daar zit je altijd in de luwte van allerlei andere eilanden. Veel mensen gaan er dan ook altijd bij liggen, languit op de stoelen in het midden van het schip. Ogen dicht en meegaan met de deining, dat gaat het beste. Arme Hugo wist niet wat hem overkwam toen hij ineens begon over te geven. Ik wist niet dat kleine kinderen zo zeeziek konden zijn. Poes zat nog in de auto in zijn reismand maar had er deze keer gelukkig geen last van.
In ons nieuwe huis was de verwarming aan en stond een fruitmand klaar. En kwamen na een tijdje twee sterke mannen even helpen met uitladen…We merken de laatste dagen pas hoe moe we zijn. Ylvingen lijkt alweer een leven geleden, maar we hebben vermoeiende weken gehad de laatste tijd. Het inpakken natuurlijk, maar daarvoor ook het hele beslissingsproces en twee weken voor vertrek kregen we ineens een fikse rekening voor de ´huur´ van ons huis. Daarover waren we erg teleurgesteld omdat Maarten erg veel tijd besteed heeft aan achterstallig onderhoud. We hebben daar eerst een hele tijd mee rondgelopen maar zondags voor vertrek een gesprek gehad met vier leden van de vereniging waar we het schooltje van hadden zullen kopen. Na een pittig gesprek zijn we overeengekomen het bedrag te halveren. Zo konden we toch nog goed uit elkaar gaan, dat was wel een opluchting.

Twee broertjes (W)

“Mama zingen?” vraagt Hugo.
“Waarover?” is mijn antwoord.
“Twee boertjes”.
“Ok, daar gaat ie (op een of andere bestaande melodie):

Hugo en Guido zijn twee broertjes,
Hugo is de grote broer,
Hugo en Guido zijn twee broertjes,
En Guido is de kleine broer”

“Nog een keer?”
“Hugo en Guido etc…

Daar zijn ze dan:

Welke van de twee? (W)

Woensdag nam ik de kleine boot, de volgende keer dat ik weer op deze kade in Brønnøysund sta, neem ik de grote. De kleine (toch nog groot genoeg voor 100 passagiers) brengt me in een half uur naar huis en met de grote varen we langzaam in een dag of wat naar een nieuw leven op Utsira.

Het is me nog nooit eerder overkomen bij een verhuizing: we zijn te vroeg klaar met inpakken! We hadden de reis geboekt voor volgende week donderdag maar we gaan nu twee dagen eerder. Bovendien zijn we bijna door onze brandstof heen (hout en kolen). Onze aanhanger gaat pas donderdag weg en dus hebben we als we in Bergen aankomen nog een paar dagen om daar de omgeving te verkennen voordat we met auto en aanhanger richting Haugesund en Utsira rijden.

Ons nieuwe adres wordt: Postboks 76, 5547 Utsira, Noorwegen.

Als je dit leest, vind ik het heel leuk als je even een mailtje stuurt, dan zal ik ook het telefoonnummer geven want dat zet ik liever niet op internet.