Veilig aangekomen

Tot het uiterste volgeladen vertrokken we woensdagochtend in alle vroegte richting veerboot. De aanhanger is bijna drie meter hoog en werd voor de zekerheid vastgesjord aan dek.

De eerste dag verliep niet bepaald prettig omdat de aanhanger bij afdalingen angstaanjagend begon te slingeren. Op een parkeerplaatst hebben we een deel van de lading van achter naar voren verplaatst waardoor de balans beter werd. Daarna ging het gelukkig een stuk beter. Tot we op een steile helling op moesten trekken, wat op het nippertje lukte. Ook begon de auto steeds meer lawaai te maken. Dat bleek een lekke uitlaat te zijn die we later met speciale uitlaatpasta met gedeeltelijk succes dicht hebben gesmeerd. Het werd in ieder geval niet erger.

Van de enorme regenbuien werden we ook niet bepaald vrolijk. Om half acht 's avonds vielen we in diepe slaap in een hutje op een camping in de buurt van Kristiansand.

De tweede dag ging de wekker ook om 5 uur al omdat we de boot naar Denemarken moesten halen. In twee uur stoven we op een enorme catamaran naar Hanstholm. Deze dag ging het rijden een stuk beter, hoewel de geplande afstand te ambitieus bleek te zijn. Maar dat was geen probleem, we hadden geen haast en hebben in hetzelfde pension in Noord Duitsland overnacht waar we twee jaar geleden ook logeerden na de eerste reisdag richting Ylvingen. Alsof de tijd stil had gestaan, heel onwerkelijk.

Na een probleemloze derde dag zijn we aangekomen in Haren waar ons een welkomstmaal wachtte bij Maartens moeder.

Film

Als je het leuk vindt om nog even een 'rondleiding' over ons eiland te krijgen, kun je de film (15 min.) op deze site bekijken:
http://www.norsk.nl/utsira.htm

Laatste loodjes...

De aanhanger zit helemaal vol en het huis is bijna leeg. Zou de rest allemaal in de auto passen? Morgen gaan we deze puzzel afmaken, de laatste verkochte spullen afleveren, schoonmaken en afscheid nemen van onze collega's. Dan vroeg naar bed want woensdagochtend vertrekken we met de boot van 6.30. Dan is het zo'n 10 uur rijden naar Kristiansand waar we de boot nemen naar Denemarken. Vervolgens nog een uur of 10 rijden naar Nederland. Onderweg zullen nog we ergens overnachten.

Lurven klaar voor emigratie

Onze Noorse poes Lurven is er helemaal klaar voor: chip in de nek, vaccinatie tegen hondsdolheid en niet te vergeten zijn spiksplinternieuwe Noorse paspoort met gezondheidsverklaring. Zo voldoet hij helemaal aan de eisen van de Nederlandse douane. Nu maar hopen dat-ie niet zeeziek en wagenziek wordt.

Afscheid nemen

Gisterochtend hebben we de 'Vikingwandeling' over het eiland gemaakt om even te ontspannen tussen het inpakken door. Tijdens het wandelen nog wat geherkauwd over hoe het allemaal is gelopen hier en ik dacht dat ik er nu wel overheen was. Maar 's middags was er een kulturminnedag (kultuurherinneringsdag?) in het gebedshuis. Er werden gedichten voorgedragen afgewisseld door vioolspel. Al bij de eerste vioolklanken bleken er ineens tranen over mijn wangen te stromen. Het was ook wel een heel onwerkelijke situatie: omringd door allerlei mensen met wie we in het afgelopen jaar toch wel een band hebben opgebouwd en tegelijkertijd zaten aan het tafeltje naast ons de familie die ons huis gekocht heeft (op een beetje oneerlijke manier, vinden wij) samen met de ambtenaren die er allemaal zogenaamd niets aan konden doen. Het deed ons goed dat er verschillende mensen waren die later nog even speciaal afscheid kwamen nemen.

Aansluitend waren we uitgenodigd bij Bjørg om 'komle' bij haar te komen eten als afscheidsmaal. We konden volgens haar Noorwegen niet verlaten zonder dat te hebben gegeten. Een typisch gerecht uit deze streek waarbij bekend is dat je het moet leren eten. Het bestaat uit kleffe aardappel/meelballen met verschillende soorten vlees en koolraappuree. Het lukte me zoweer een hele bal op te eten, enkele stukjes vlees en een heleboel puree. Maarten at maar liefst twee stuks. Het viel zwaar mee.

Uitverkoop

Na alle reismogelijkheden onderzocht te hebben, zijn we toch maar terug gevlogen naar Noorwegen. Van Oslo tot Haugesund hadden we een prachtig uitzicht. De kinderen logeren bij omke Sjors en tante Tjit en hebben het reuze naar hun zin. Missen ze ons dat helemaal niet??? Wel heel stil hier nu zonder kinderen. En wat duren de dagen ineens lang! Gelukkig kunnen we met ze skypen en hebben we het laatste nieuws gehoord dat Hugo notaris wil worden en dat Guido een gevaarlijke haai is.
Wij hebben nu volop tijd alles te sorteren en in te pakken, weg te geven/gooien of verkopen. We willen namelijk alleen meenemen wat in de auto + aanhanger past. We hebben een hele lijst met spullen opgehangen bij de winkel en hebben al meer dan de helft verkocht. Het valt niet altijd mee snel een prijs te bedenken, Maartens prijzengeheugen werkt namelijk alleen in guldens. Dus omrekenen van guldens naar euro's en vervolgens naar kronen. Na een snelle verkoopactie vanochtend zat Maarten nog even wat na te treuren over de vraag of hij een aantal geliefde gereedschappen niet veel te goedkoop verkocht had, tot we bedachten dat we 5 liter zaagolie voor het vijfvoudige van de nieuwwaarde hadden verkocht! Dat maakte het wel weer goed. We beginnen er nog plezier in te krijgen.

De oversteek

Het besluit om terug te keren is genomen: we gaan weer terug naar Nederland. Een gecompliceerde verhuizing waarbij de boot als eerste overgevaren moest worden in verband met de naderende herfst met bijbehorende stormen. Vorige week was het zover. In iets meer dan drie etmalen hebben we de oversteek gemaakt waarbij Guido bewezen heeft de sterkste zeebenen te hebben.

De eerste twee dagen hadden we flinke tegenwind met metershoge golven en de laatste twee dagen draaide de wind naar het noorden zodat we een mooie eindsprint naar Nederland konden maken. Een pittige maar indrukwekkende tocht. Hieronder vind je onze afgelegde route.

Ondernemingslust en vrijwilligerswerk

De verkoop van het brandhout begint nu eindelijk te lopen. We hadden vorige week al met zoonlief en vriendin het hout uit de kelder naar de oude visfabriek getransporteerd. Toen kwam vandaag opeens een order van 3 favn (dat is ongeveer 10 pallets) van diverse familieleden van de winkelier. Daar had ik vorig jaar wel een paar zakjes aan geleverd, maar nu had hij dus ook zijn zussen ervoor geinteresseerd! Toen bleek een collega ook over de streep, omdat het nu anders wel snel op is.....
Ik rijd het nu met een oude vorklift die eigenlijk gemeenschappelijk bezit is rechtstreeks naar de klant. Ook dat het hier zo klein is heeft zo zijn voordelen.

Bij deze willen wij ook nog alle vakantievierders bedanken die meegewerkt hebben in deze houtproduktie!