ELG! (W)

We hebben ze gezien, DE ELG! Vier stuks maar liefst. Gewoon overdag thuis, door het raam in de woonkamer. Maarten riep ineens: “Kijk, kijk kijk!”. En ja hoor, vier elanden op een rijtje op de heuvel aan de voorkant van ons huis, aan de overkant van de weg. Wat een grote beesten! Fototoestel meegegrist en meteen in de auto gesprongen, kinderen sliepen toch, in de hoop ze even verderop nog een keer te kunnen zien. Maar ze waren de andere kant de heuvel overgelopen. Wel duidelijk nog nieuwe sporen gezien die er gisteren nog niet waren. Ze steken ook gewoon de weg over zo te zien. Geweldig, zo net een weekje voor ons vertrek hier hebben we ze toch nog gezien. Nu kunnen we ook meepraten.

Elg (W)

Ik had graag willen zeggen dat ik de foto van deze elg (eland) zelf had gemaakt, maar nee, ik heb hem van internet geplukt. Ze zijn hier wel, elanden. Er moeten een stuk of tien op het eiland wonen. Sinds een jaar of tien zijn ze over komen zwemmen vanaf Vega of vanaf het vasteland. Iedereen vraagt altijd of we ze al hebben gezien, maar nee, we moeten het slechts met de sporen doen:

På tur

Zo noemen de Noren dat als je een lange wandeling in de natuur gaat maken. Om kwart over 9 vanochtend waren we er alle vijf (poes ook) klaar voor. Ski´s onder de wielen van de buggy, proviand en verrekijker mee en lopen maar, op weg naar de hoogste heuvel van het eiland. Er ligt nog een flink pak sneeuw maar de zon was zo fel dat de jas al gauw uit kon. Het laatste stuk van de heuvel liep de buggy zelfs met de ski´s eronder vast in de sneeuw, dus hebben we Guido in de rugzak gehesen. Hugo zakte tot aan z´n knieën in de sneeuw en vond dat hij echt niet verder kon lopen, dus die ook maar verder gedragen. Op de top staat een enorm Duits bunkercomplex uit de tweede wereldoorlog. Het was buitengewoon helder weer dus we hadden een magnifiek uitzicht op de karakteristieke kust van Helgeland en op het verder in zee liggende eiland Vega. Leuk ook dat het niet zomaar meer bergen en eilanden zijn, maar we herkennen steeds meer. In het zuiden herkennen we de bergen bij Rørvik (bijna 65 km weg), en in het noordoosten de Sju søstre ofwel de zeer karakteristieke 7 gezusters (50 km weg). Maar als je dat allemaal moet reizen……

Na de picknick zijn we in de bunker met zaklampjes een heel aantal trappen afgedaald naar een andere uitgang en vanaf daar weer teruggelopen naar de buggy. Maar helaas, poes weg. Maarten is vast met de kinderen naar huis gelopen en ik heb de heuvel opnieuw beklommen om de poes te zoeken. Die zat nog boven bij de bunker. Nu weer naar huis gelopen, op de voet gevolgd door de poes. Om half 1 was ik weer thuis en Maarten had net de eerste wafel klaar, mmm………

Lurven (W)

Lurven, onze poes, heeft tijdens onze reis bij de buren op de boerderij gelogeerd en is als herboren teruggekomen. Het is een leuk beest, vooral met de kinderen, maar loopt altijd de hele dag achter je aan om brokjes te zeuren waar we natuurlijk niet aan toegaven, zuinig als we zijn. Maar de boerin dacht daar anders over en heeft hem flink doorvoed, hij is stukken groter geworden en heeft nu een enorme bolle buik. We hadden een zak brokjes meegegeven, genoeg voor een maand, maar dat was al snel op. En dat terwijl hij er ook nog verse vis bij heeft gegeten. Want dat is eigenlijk veel gebruikelijker voor katten hier. Bij de haven zwemmen massa’s kleine visjes rond die voor de katten worden gevangen. Ik vrees dat we ons daar toch eens op moeten toeleggen. Poes is nu namelijk veel liever en tevredener geworden en heeft nu een prachtig glanzende vacht.

We gaan!

We zijn net weer een paar dagen terug van onze reis naar het Zuiden. Hoe noordelijker we reisden, hoe witter de wereld werd. Er ligt hier bijna een halve meter sneeuw en het is prachtig helder weer. Maar de kogel is door de kerk: we gaan naar Utsira! Maarten heeft een baan als bemiddelaar bij een maritiem uitzendbureau op het eiland en ik kan in de toekomst misschien op de school werken. Niet dat ik daar enige zekerheid over kon krijgen, wat er even wel op leek, maar toch gaan we het doen. We kunnen in ieder geval voor een jaar een huis huren van de gemeente wat pal naast de ‘barnehage’ staat en daarna zien we wel weer verder. Het wordt voor Hugo nu wel heel belangrijk om op de barnehage (voor 1 tot 6 jaar) te beginnen om te kunnen spelen met andere kinderen en vooral om de taal te leren. Verder heeft het huis een prachtig uitzicht over de zuiderhaven, waar de oceaanbranding bruist. En een grote benedenverdieping die we af gaan bouwen voor o.a. gasten. Het enige waar we wel aan moeten wennen is dat we de gordijnen dicht moeten doen als het donker wordt, want daar hebben we hier geen erg in.

Utsira is een klein eiland, ongeveer net zo groot als Ylvingen, maar wel met 240 inwoners. Het ligt een flink eind uit de kust (ruim een uur) en daardoor zijn er veel voorzieningen op het eiland: gemeentehuis (het is de kleinste gemeente van Noorwegen), bibliotheek, zwembad (15 m.), winkel, school (voor 6 tot 16 jaar), sporthal, muziekkorps, kerk, bejaardenhuis (5 inwoners), beschutte havens en een heel aantal verenigingen. De mensen zijn heel aardig maar dat zijn ze hier overal wel geloof ik.

De reis was heel comfortabel met de ‘hurtigrute’. Hugo heeft het er nog steeds over: “Straks gaan we naar de hele grote veerboot”, “klep open”, “naar de salon”, “slapen op de hotelkamer”, “in de lift, Hugo mag op het knopje drukken” en zo gaat het de hele dag door door, de hele reis heeft veel indruk op hem gemaakt.

Over twee weken gaan we verhuizen en intussen proberen we zo veel mogelijk tijd vrij te maken om nog van de sneeuw te genieten want dat komt niet veel voor op Utsira helaas.

Solliciteren naar een nieuw eiland

We zitten nu helemaal in het Zuiden van Noorwegen en zijn onze mogelijkheden op het eiland Utsira aan het onderzoeken. Twee en een halve dag hebben we erover gedaan om hier te komen. (Zie www.norsk.nl en dan bij projecten - Utsira). Maar de reis was heel comfortabel met de ´hurtigrute´, de voormalige postboot langs de kust van Noord naar Zuid en weer terug, die er nu uitziet als een cruise ship.
De eerste nacht hier hebben we in een voormalige vuurtorenwachterswoning doorgebracht op een idyllisch plekje, maar de waterpomp onder aan de heuvel bleek bevroren te zijn en nadat we de laatste drup uit de kraan gebruikt hadden, moesten we helaas verkassen. Nu zitten we in een appartement in het dorpje, een soort ´houten doos´, maar wel gerieflijk. Vrijdag hebben we privé gezwommen, we hebben de sleutel gekregen van het plaatselijke zwembad (15 m lang, 1.80 m diep) waar we naar toe kunnen wanneer we maar willen tussen 6 en 23 uur! Maar Guido heeft zijn eerste kans om te gaan zwemmen aan zich voorbij laten gaan: op weg naar het zwembad viel hij in een diepe diepe slaap.
Maarten heeft gesolliciteerd bij een maritiem uitzendbureau hier op het eiland als bemiddelaar voor een paar dagen per week en de rector van de school was zeer geïnteresseerd in mij als wiskundedocent. Daarnaast hebben we nog allerlei ideeën voor andere mogelijkheden, maar die moeten nog ontwikkeld worden. Zelfs Hugo heeft ´gesolliciteerd´ bij de barnehage, hij was daar de allerkleinste maar was wel zo dapper om alle namen van de kinderen te herhalen toen die werden opgenoemd, maar hij wilde er niet alleen blijven spelen.
Het zijn wel drukke tijden hier. Vorige week hebben we op de valreep nog een buurgemeente van Ylvingen bezocht. Weliswaar wel op het vasteland, maar ingesloten tussen zee, bergen en twee fjorden. Ook heb ik in Brønnøysund bij een landelijk registratiekantoor, een soort sollicitatiegesprek gehad in mijn beste Noors om mijn kansen daar te onderzoeken.
Kom toch vooral langs deze zomer, maar je hoort nog waar.

Nieuw plannen (W)

Lange tijd niets geschreven. We hebben een drukke tijd gehad, ik heb in Brønnøysund gesolliciteerd (in het Noors!) en we waren heel druk bezig met voorbereidingen voor onze reis naar het eiland Utsira waar we nu onze mogelijkheden aan het onderzoeken zijn. Binnenkort meer informatie...