Sleutelbos (W)

Wie kent dat niet, even in je broekzak voelen of je je sleutelbos nog wel bij je hebt. Of de plotselinge paniek als je vlak voor vertrek ineens je sleutelbos niet meer kunt vinden. Hadden wij ook, maar nu niet meer. We hebben namelijk geen sleutelbos! We moeten ergens wel sleutels van ons huis hebben, maar ik weet niet eens precies waar die liggen. Niemand doet hier de deur op slot. Sterker nog, als je ergens de sleutel in de voordeur aantreft (aan de buitenkant) dan betekent dat dat die persoon niet thuis is.

De fiets gaat ook niet meer op slot in Brønnøysund. Nadat ik vele malen heb staan klooien met het verroeste slot (wordt nooit meer gebruikt op Ylvingen) en ik voor de zoveelste keer zag dat alle andere fietsen ook niet op slot staan, laat ik het er maar bij.

Vlak voor vertrek ging het slot van autoportier kapot, voor veel geld hebben we er een nieuw slot in laten zetten, maar we gebruiken het eigenlijk nooit. De sleutel zit gewoon in het contact als we hier op het eiland zijn.

Geen sleutelbos, ook geen zorgen over het zoekraken daarvan. Maar er zijn genoeg andere dingen om kwijt te raken. Iedere keer als we in Brønnøysund komen, vergeten we wel iets, zoals: luiertasje, regenbroek (2 keer), etui, sjaal, verblijfsvergunning kinderen, portemonnee. Wat is dat toch, dat we altijd alles kwijtraken? We zijn het leven in de ‘grote stad’ ontwend geloof ik. Eén voordeel: alles komt altijd weer terug.