Hoogtepunt van de dag

Ineens stortte het grootzeil naar beneden en schoot de val (touw waarmee het zeil naar boven wordt gehesen) naar boven. We hadden er al zo vaak over gefantaseerd, maar nu moest het gebeuren: iemand moest de mast in om de val naar beneden te trekken! We zijn eerst op de motor naar het plaatsje Skudneshavn gevaren, maar de volgende dag konden we er niet onderuit.
's Nachts probeerde ik me er een voorstelling van te maken hoe hoog 15 meter zou voelen. Als je voor een etage van een huis 3 meter rekent, kom je op 5 etages!
Over de taakverdeling was weinig discussie mogelijk: ik ben lichter dan Maarten en Maarten is sterker dan ik. Dus ik in het bootsmanstoeltje en Maarten hijsen maar. Eerst een paar meter geprobeerd. Dat ging prima, ook het afdalen vast geoefend. Nu maar meteen doorgaan. De speurtocht tussen de stagen door ging makkelijker dan het van onder af lijkt. De laatste meters gingen tergend langzaam want het was natuurlijk een flinke krachttraining voor Maarten. Eenmaal bovenin begon het ook nog te onweren, dus maar weer snel naar beneden, met de val in de hand natuurlijk. Maarten heeft de d-ring die gebroken was, heel inventief dichtgeknoopt zodat we in ieder geval weer terug konden zeilen. Later moet ik de mast nog eens in om het echt op te lossen, maar nu weten we in ieder geval dat we dat kunnen.
Toen we eindelijk wilden vertrekken, draaide er nog een strømpebukse (maillot) in de schroef van de motor vast. Nadat we die er met pijn en moeite uit hadden getrokken konden we de zee weer op en stoven we bijna in rechte lijn naar Utsira terug. Ondanks alles was het toch een zeer geslaagd zeilweekend.