Utsira!

We hebben nog geen telefoon en dus geen internet, maar via laptop en mobiele telefoon kunnen we nu toch een bericht plaatsen.
Zondag zijn we heelhuids aangekomen hier op Utsira. We zijn nog steeds druk bezig met alles uitpakken en het wordt hier steeds gezelliger. Het was weer een spannende reis. Vorige week dinsdag hebben we onze volgepakte trailer op de kade in Brønnøysund gezet en zijn zelf op de Hurtigrute gestapt. Op dit schip kon de trailer niet mee want die is te hoog. Op het schip waar de trailer wel op kan, kan de auto weer niet mee. Dus maar hopen dat het goed gaat, de trailer zou op donderdag worden verscheept en zaterdag in Bergen aankomen. Wij waren daar al twee dagen eerder en hebben zolang in een hut op een camping gebivakkeerd. Boven verwachting kwam hij op tijd en zonder schade aan.
Onze eigen reis is ook goed verlopen al hebben we de twee nachten niet veel geslapen aan boord. Afwisselend hielden Hugo, Guido en de poes ons ´s nachts wakker. Op het moment dat het schip op open zee kwam en flink begon te slingeren en stampen, stortte Guido in een diepe slaap terwijl de poes tegelijkertijd zeeziek werd in de badkamer met alle bijbehorende verschijnselen en geluiden. Maar de sauna aan boord maakte veel goed.
In Bergen hebben we een aquarium bezocht waar Hugo overigens alle deuren en de lift minstens zo interessant vond als de zeehonden en de vissen. En we zijn met een soort schuine tram de berg opgeweest. Daar hadden we tussen de buien door een prachtig uitzicht over de stad Bergen. Verder hebben we onze halve inboedel (de helft staat nog in Nederland omdat we in een gemeubileerd huis gingen wonen op Ylvingen) deels aangevuld bij de IKEA. Zondag zijn we met de aanhanger van Bergen naar Haugesund. In een tunnel van 8 kilometer lang en 240 diep zijn we in de eerste versnelling met 20 km per uur omhoog gekropen, heel blij dat het zondagochtend heel vroeg was, vrijwel zonder ander verkeer.
Verder verliep de reis prima en kwamen we precies op tijd aan voor de veerboot naar Utsira. Deze overtocht duurt iets meer dan een uur en gaat over open zee. Dat is wel even wat anders dan bij Ylvingen, daar zit je altijd in de luwte van allerlei andere eilanden. Veel mensen gaan er dan ook altijd bij liggen, languit op de stoelen in het midden van het schip. Ogen dicht en meegaan met de deining, dat gaat het beste. Arme Hugo wist niet wat hem overkwam toen hij ineens begon over te geven. Ik wist niet dat kleine kinderen zo zeeziek konden zijn. Poes zat nog in de auto in zijn reismand maar had er deze keer gelukkig geen last van.
In ons nieuwe huis was de verwarming aan en stond een fruitmand klaar. En kwamen na een tijdje twee sterke mannen even helpen met uitladen…We merken de laatste dagen pas hoe moe we zijn. Ylvingen lijkt alweer een leven geleden, maar we hebben vermoeiende weken gehad de laatste tijd. Het inpakken natuurlijk, maar daarvoor ook het hele beslissingsproces en twee weken voor vertrek kregen we ineens een fikse rekening voor de ´huur´ van ons huis. Daarover waren we erg teleurgesteld omdat Maarten erg veel tijd besteed heeft aan achterstallig onderhoud. We hebben daar eerst een hele tijd mee rondgelopen maar zondags voor vertrek een gesprek gehad met vier leden van de vereniging waar we het schooltje van hadden zullen kopen. Na een pittig gesprek zijn we overeengekomen het bedrag te halveren. Zo konden we toch nog goed uit elkaar gaan, dat was wel een opluchting.