Noors leren (Willie)

Dinsdag hebben we in Brønnøysund (half uur met de boot naar het vasteland) geweest om te winkelen en wat zaakjes te regelen en woensdag zijn we naar Vega geweest waar we drie afspraken hadden. Bij een zijn we gezamenlijk geweest en de andere twee hebben we afzonderlijk gedaan. Alles strak geplanned tussen twee afvaarten in. Het belangrijkste resultaat van deze twee dagen is dat we eindelijk naar een cursus Noors zullen gaan! Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad om zo ver te komen. De gemeente dacht dat het vergoed werd door de overheid en bood aan op de middelbare school op Vega een cursus aan te bieden. Totdat bleek dat de wet veranderd was en we het zelf moeten betalen en privé-lessen zijn dan niet te betalen. Het duurde vijf weken voor men daar achter was en nu moeten we nog eens twee weken wachten voordat we kunnen beginnen door de kerstdagen en oud en nieuw. We zullen nu instromen bij de volwassenenopleiding in Brønnøysund (voksene opplæring). We zijn wel al een hele tijd bezig met zelfstudie, maar we hebben nu echt hulp nodig, vooral bij het spreken.

 

Het was niet handig om Hugo mee te nemen naar Vega, dus hebben we hem met een tas vol luiers en speelgoed om 8 uur afgezet bij een Noorse vrouw hier op het eiland, de moeder van onze spokesman hier. Hugo had op zaterdag in de winkel al contact met haar gelegd en was zowaar bij haar op schoot gaan zitten, dus het klikte. Ik heb haar in mijn beste Noors gevraagd of ze op Hugo wilde passen en met enige hulp van haar zoon die goed Engels spreekt, hebben we afspraken gemaakt. Hugo begon vanochtend meteen tegen haar te lachen en zwaaide ons vrolijk na met ‘Ha det, papa, ha det, mama’ (Noorse groet) en dat gaf wel een gerust gevoel. Ik vind het namelijk best moeilijk om mijn kind op het eiland achter te laten. Ik kan niet zomaar terug gaan als er iets mis gaat, omdat ik dan op de volgende boot zal moeten wachten. Om half 1 waren we terug en hij rende daar vrolijk rond in huis. Alles was heel goed gegaan. Wel bijzonder, Hugo heeft de hele ochtend Nederlands tegen deze mensen gesproken en zij spraken Noors terug. Voor kinderen is dat geen probleem, die letten op andere dingen en Hugo had meteen al door dat het hier om een lieve vrouw ging. En hij heeft ‘asjeblieft’ in het Noors leren zeggen (Vær så god)!